ريشه هاي شكل گيري لابي صهيونيسم در انگليس
بسیاری از تصمیم‌هایی که در پارلمان انگلیس اتخاذ می‌شود حاصل لابی مستقیم همکاران پارلمانی، رای دهندگان یا گروه‌های فشار خارجی از جمله "شرکت‌های خصوصی مشهور به لابی‌گرها " است که توسط سازمان‌ها به خدمت گرفته می‌شوند. این شرکت‌ها هم شامل گروه‌های غیرقومی سیاسی و هم سازمان‌های قومی از مسیحیان، سکولار و یهودی‌های انگلیسی هستند که رشد و نفوذ فزاینده‌ای در سال‌های اخیر داشته‌اند. واژه لابی اسرائیل در انگلیس خود به دلیل صراحت تعریف دقیق آن در معرض انتقادها بوده است.
چنین لابی گری در انگلیس در مقایسه با آمریکا بسیار کمتر به حالت رسمی در آمده است. در آمریکا گروه‌های لابی یا انجمن‌ها ممکن است شرکت‌های رسمی تاسیس کنند و لابی گری در آمریکا با توجه به حمایت از اسرائیل بسیار گسترده تر است.
تاریخچه
آنچه به عنوان "صهیونیسم مسیحی" در انگلیس در اوایل قرن 19 میلادی مشهور شد و بروز یافت زمانی بود که فرستادن یهودیان به سرزمین فلسطین بروز یافت. در سال 1839 "آنتونی اشلی-کوپر" کنت هفتم از "شافتزبری" از پارلمان انگلیس خواست تا از تاسیس دولت یهودی در فلسطین حمایت کند. طی دهه 1840 میلادی "هنری جان تمپل" وایکانت سوم از "پالمرستون" از تشکیل یک "نهاد یهودی" همپیمان با امپراطوری عثمانی که در مقابل مصر قرار داشت، حمایت کرد.
"جفری ویتکرافت" روزنامه نگار انگلیسی بر این باور است که شاید اولین لابی کننده از طرف سرزمین اسرائیل "تئودور هرتزل" بود . زیرا کتاب خود را به نام "دولت یهود" در سال 1896 به چاپ رساند و اولین کنگره صهیونیستم را در بال سوئیس در سال 1987 سازماندهی کرد و با وزرای کابینه انگلیس و دیگر مقامات اروپایی دیدار نمود.
"حییم وایزمن" صهیونیست روس شروع کرد به متقاعد کردن "آرتور جیمز بالفور" یکی از لردهای انگلیس که فلسطین باید وطن یهودیان باشد و جنبش صهیونیستی انگلیس شروع به لابی فعالانه با دولت انگلیس کرد. کمیته انگلیسی در منچستر نیز برای اسکان یهودیان در فلسطین لابی کرد.
برخی گروه‌ها مانند "شورای معاونان یهودیان انگلیسی" و "انجمن آنگلو-یهود" که از نفوذ زیادی برخوردار بودند، پناهگاه محکم اردوگاه ضد صهیونیسم به حساب می‌آمدند و یک کمیته لابی را برای مخالفت با تلاش‌های وایزمن و همپیمانانش تشکیل دادند.
در سال 1917 وایزمن و گروه کوچکی از صهیونیست‌ها در اقدامی قابل توجه با ترغیب لابی گری و نفوذ مداوم، دولت انگلیس را ترغیب کرد تا "اعلامیه بالفور" را اعلام کند که از تاسیس یک وطن در فلسطین برای افراد یهودی حمایت می‌کرد (وایزمن بعدا اولین رئیس دولت اسرائیل شد.)
با این وجود سران شورای معاونان یهودیان انگلیس و انجمن آنگلویهود (در آن زمان غیرصهیونیست بودند) اعلامیه بالفور را یک "مصیبت واقعی" توصیف کردند که یهودیان را به عنوان خارجی‌ها در سرزمین بومی خودشان معرفی می‌کرد.
بر اساس گفته "ریچه اوندال" که یک مولف است انگلیس قیمومیت انگلیسی فلسطین را بوسیله "اتحادیه ملت‌ها" پس از جنگ جهانی اول تایید کرد، همدردی‌های صهیونیستی خود را که توسط لابی صهیونیسم تضمین شده بود به دلیل تلاش براي كاستن از عكس العمل آلمان نازی، کنار گذاشت.
با اين حال عملكرد انگليسيها در حمايت از يهوديان در سالهاي پس از جنگ جهاني اول ، در آستانه جنگ جهاني دوم ، در خلال جنگ و در تحولات پس از جنگ ، آنان را به عنوان « دوستان مورد اعتماد دولت يهود» باقي نگاه داشت .